ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΟΛΑΣ (τότε)

Το video είναι από το αρχείο της ΕΡΤ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ: http://agparaskevi.blogspot.com/p/blog-page_16.html

“Ο,τι έργο μπαίνει στο σπίτι μου δεν πουλιέται. Ανήκει πια στη συλλογή μου. Εχω γκαλερί σε Νέα Υόρκη, Παρίσι, Ρώμη, Γενεύη, Μαδρίτη, Μιλάνο και αλλού. Οι αληθινοί συλλέκτες είναι εκείνοι, που δεν συμβουλεύονται ειδικούς, αλλά βλέπουν οι ίδιοι την αξία του έργου και του δημιουργού του. Πολλοί αγοράζουν έργα τέχνης για να τοποθετούν τα λεφτά τους. Η παγκόσμια αγορά σήμερα στηρίζεται σε Αμερικανούς πελάτες και γι' αυτό τα καλύτερα έργα περνάνε τον Ατλαντικό. Στην Ευρώπη οι μεγαλύτεροι συλλέκτες δεν θέλουνε ρεκλάμα, τους αρέσει η αφάνεια, η προσωπική τους τέρψη. Οι Ευρωπαίοι αφήνουν τα έργα τέχνης στους απογόνους τους, οι Αμερικανοί στα μουσεία. Σε ολόκληρη την Αμερική υπάρχουν πάνω από 200 μουσεία μοντέρνας τέχνης, που πλουτίζονται καθημερινά από αγορές και δωρεές.”
Ιόλας
http://liberopoulos.gr/listcats.php?subaction=showfull&id=1118056697&archive=&start_from=&ucat=5&show_cat=5

«η πρώτη φορά που μπήκε στο νού μου η επιθυμία να αποκτήσω ένα πίνακα ήταν πολύ πριν γνωρίσω τον Μαξ Έρνστ, γύρω στα 1933. Μία μέρα, στάθηκα μπροστά σε μία γκαλερί της οδού Marignan στο Παρίσι. Ένας παράξενος πίνακας είχε τραβήξει την προσοχή μου. Ήταν ένα ταμπλό του Ντε Κύρικο, το πρώτο μοντέρνο ζωγραφικό έργο που έβλεπα στην ζωή μου. Παρίστανε μία πλατεία άδεια, στην μέση ένα άγαλμα, στο βάθος ένα τρένο με το φουγάρο του που περνούσε. Τίτλος του πίνακα “Μελαγχολία”. Μπήκα στην γκαλερί και ρώτησα τί είναι αυτό; μου απάντησαν, είναι ένα αριστούργημα του Ντε Κύρικο μπορείτε να το αγοράσετε με 2.000 δολλάρια. Περνούσα από την γκαλερί δίνοντας λίγα λίγα τα χρήματα. Τελικά, ύστερα από πέντε χρόνια ο πίνακας έγινε δικός μου. Από τότε λοιπόν, με εκείνες τις συχνές επισκέψεις στην γκαλερί της οδού Marignan, αρχίζει να μου μπαίνει η ιδέα να κάνω κι εγώ κάποτε μία γκαλερί».
Ιόλας
http://jigiart.blogspot.com/2007/09/blog-post_1068.html

«Οι επιφυλάξεις εξαφανίστηκαν όμως όταν βρέθηκα κοντά του, κοντά σε έναν άνθρωπο που πέρα από την τέχνη ενδιαφερόταν για τον καλλιτέχνη, για τον άνθρωπο απέναντί του κι είχε πολλά να πει για τη ζωγραφική πέρα από τα κριτήρια τα καθαρά αισθητικά. Ο Ιόλας δεν αντιμετώπιζε τη ζωγραφική σαν κριτικός τέχνης. Δεν ήθελε να είναι κοντά μόνο στα έργα, αλλά και στους ανθρώπους που τα φτιάχνανε. Η ζωή και το έργο του ήταν αφιερωμένα στην τέχνη. Δεν μπορούσε να εννοήσει τη ζωή του αλλοιώς. Δεν καθοδηγούσε, δεν πατρονάριζε αλλά ενέπνεε. Ένα σημαντικό κομμάτι της υποστήριξης που προσέφερε ήταν ο τρόπος που αντιμετώπιζε το ζωγράφο.»
Μίνως Πριναράκης για τον Ιόλα

Posted in: αγ.παρασκευή,ερτ,πολιτιστικά