Αναρωτιέμαι μερικές φορές πόσο μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο η εξουσία, η "καρέκλα" όπως λέει ο λαός. Και απόψε διαπίστωσα για μια ακόμα φορά, πως πρέπει να είναι κανείς πολύ δυνατός χαρακτήρας για να μείνει ανέπαφος. Ακόμη πρέπει να ξέρει, ότι μπλέκοντας στα γρανάζια της μηχανής πρέπει να είναι πολύ ευέλικτος για να αποφύγει το λιώσιμο. Διαφορετικά καλό θα ήταν να καθίσει στην καρέκλα του σπιτιού του και να μην προσπαθεί να κρατήσει δυο καρπούζια σε μια μασχάλη, ενάντια στις δυνάμεις της φύσης και της λογικής. Επίσης μου γεννάται η απορία, πως μπορεί κάποιος να κατέχει δύο αντίθετες εν δυνάμει θέσεις; Πως μπορεί πχ να είναι και ενάγων και εναγόμενος, και μέλος της δημοτικής αρχής αλλά και μέλος συλλόγου που ζητά από την δημοτική αρχή;
Πόσο συμβιβάζονται αυτά τα δύο και πόσο αποτελεσματικό είναι ένα τέτοιο μπλέξιμο; Ποιόν από τους δύο θα ωφελήσει;
Είναι θετικό να ανήκει κάποιος σε μια αναγνωρισμένη ομάδα, τονώνει το ηθικό και ανεβάζει το κύρος, όμως θα πρέπει οι κινήσεις να είναι προσεκτικές και να αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεων του. Και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να παρακάμπτει την πλειοψηφία ακόμα κι αν δεν συμφωνεί με αυτήν.
Αλήθεια τι γίνεται όταν κάποιος συμβάλει οικονομικά για να προσφέρει κάποιες υπηρεσίες; Μέχρι που φτάνουν τα δικαιώματά του; Τι γίνεται όταν αυτός ο κάποιος είναι ο ίδιος ο Δήμος που πληρώνει κάποιες υπηρεσίες που απολαμβάνουν οι πολίτες; Δεν θα έπρεπε, αν όχι να ρωτάει, τουλάχιστον να ενημερώνει για τις όποιες αλλαγές και να μην φέρνει προ εκπλήξεων τους ενδιαφερόμενους; Ακούστηκε και η φράση: "το αποφάσισε ο Δήμαρχος"! Αλήθεια για όλα αποφασίζει ο Δήμαρχος, ακόμα και για τα πιο μικρά; Ή στο όνομα του Δημάρχου αποφασίζουν κάποιοι άλλοι που στη συνέχεια δεν έχουν το θάρρος να αντιμετωπίσουν τις πράξεις τους; Τόσο πια υπεράνθρωπος είναι αυτός ο Δήμαρχος που είναι πανταχού παρών και οι αντιδήμαρχοι και οι πρόεδροι των οργανισμών είναι απλά εκτελεστικά όργανα;
Μάλλον κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας και τις αδυναμίες της "καρέκλας" προσπαθούμε να τις καλύψουμε με την δύναμη της εξουσίας.
Γκρινιάζουμε για την χρεωκοπία της χώρας, αλλά δεν αναρωτιόμαστε πως θα βοηθήσουμε τη χώρα, αν δεν μπορούμε να βάλουμε σε τάξη την πόλη και ακόμα ούτε τους συλλόγους αυτής της πόλης. Όταν αφήνουμε τις προσωπικές μας εμπάθειες να κυβερνούν και να καθορίζουν τις πράξεις μας;
Είναι δυνατόν σε συνάντηση συλλόγου γονέων να σχολιάζονται οι πολιτικές και κομματικές κινήσεις μέλους; Ποιόν αφορούν; Ξεχάσαμε τα παιδιά μας που είναι και ο πρωταρχικός στόχος και ο λόγος ύπαρξης αυτού του συλλόγου και ασχοληθήκαμε με το ποιος προσέφερε τα περισσότερα, εθελοντικά μεν. Όπως θα' λεγε και η Λ. Κανέλλη: περίσσεψε ο εγωισμός απόψε.
Ξέρετε κάτι όμως .... οι καρέκλες γέρνουν και πέφτουν με τα τραντάγματα και αλίμονο σε όποιον κάθεται πάνω τους.
Λένα Μαρκή
Athens Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου